Ύψώστε στά μπαλκόνια τή γαλανόλευκη.

ΕΛΛΗΝΕΣ..!!!
Ύψώστε στά μπαλκόνια τή γαλανόλευκη.
Βγάλτε τή άπό τά σεντούκια κι άς έχουμε κατοχή.
Σηκώστε τή ψηλά νά κυματίσει τά γαλάζιο μές τού ουρανού τή μουντάδα.
Βοηθήστε τό φώς νά ξαναγγίξει αύτή τή γή πού μάς γέννησε... Έτσι…
Νά βλέπουν οί οχτροί μάς τή γή πού είναι δική μάς.
Νά βλέπουν οί προδότες τό χρώμα πού πουλήσαν.
Νά βλέπουν οί πατριώτες πόσο ψηλά μπορεί νά άνέβει ή ψυχή μάς.
Εδώ είναι το 21, εδώ καί τό 40 κι όποιος σκιάζεται τί θά γίνει στόν καναπέ τού γιά πάντα άς μείνει.
Αύτός ό τόπος χωράει μόνο λεβεντιά.
Κάθε αναπνοή γεμίζει τά πνευμόνια μέ λευτεριά.
Αύτήν, δέν τήν πουλάς μέ υπογραφές στά χαρτιά...!!!

πηγη

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Η γαστριμαργία

Η γαστριμαργία είναι ένα ελάττωμα, ένα πάθος, που μας παρακινεί να τρώμε και να πίνουμε περισσότερο απ΄ όσο χρειάζεται το σώμα μας για να συντηρηθεί. Οι άγιοι Πατέρες, και μάλιστα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λένε ότι πρόκειται για βαρειά αμαρτία, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία του ανθρωπίνου γένους: Αυτή εξόρισε τον Αδάμ από τον παράδεισο, αυτή προκάλεσε τον μεγάλο κατακλυσμό, αυτή έκανε τους Ισραηλίτες ειδωλολάτρες, αυτή έριξε τους ανθρώπους σε μύρια άλλα κακά.

Η γαστριμαργία είναι η θύρα, μέσ΄από την οποία περνούν πολλά πάθη και αμαρτήματα, με πρώτη την πορνεία, όπως γράψαμε στο σχετικό κεφάλαιο. Όποιος, λοιπόν, νικήσει τη γαστριμαργία, πολύ εύκολα θα νικήσει στη συνέχεια και τ΄άλλα πάθη, που αυτή τρέφει.

Στη γαστριμαργία συνήθως πέφτουμε με πέντε τρόπους, δηλαδή σε σχέση

α) με το χρόνο, όταν τρώμε συχνότερα απ΄όσο πρέπει ή νωρίτερα από την κατάλληλη ώραβ) με την ποσότητα, όταν τρώμε και πίνουμε περισσότερο απ΄όσο μας χρειάζεται

γ) με την ποιότητα, όταν επιζητούμε πλούσια, ακριβά και εξεζητημένα φαγητά,

δ) με τον τρόπο, όταν τρώμε με βουλιμία, και

ε) με τη μέριμνα, όταν σπαταλάμε μεγάλο μέρο του πολύτιμου χρόνοου της ζωής μας σε γαστρονομικές φροντίδες και ασχολίες.

Η γαστριμαργία είναι πάντοτε αμάρτημα, πλήν όμως όχι θανάσιμο, όταν απλά προτιμάς τα πιο νόστιμα και φροντισμένα φαγητά ή δεν τηρείς με απόλυτη ακρίβεια τον κανόνα των καθορισμένων γευμάτων ή τρως περιστασιακά λίγο περισσότερο κ.ό.κ. Γίνεται όμως θανάσιμο,

α) όταν προξενεί βλάβη και σκάνδαλο στον πλησίον,

β) όταν γνωρίζεις ότι θα πάθεις κάποια ζημιά (λ.χ. σοβαρή ασθένεια) και δεν εγκρατεύεσαι,

γ) όταν ξοδεύεις πάρα πολλά χρήματα για να τρως πλούσια, τη στιγμή που ο πλησίον σου στερείται τα αναγκαία και δεν τον ελεείς,

δ) όταν, χωρίς να εμποδίζεσαι από κάποιαν αρρώστια, δεν τηρείς τις καθορισμένες από την Εκκλησία μας νηστείες.

Αυτά όλα είναι θανάσιμα αμαρτήματα. Μα κι αν δεν ήταν, θα΄πρεπε να πολεμούσαμε τη γαστριμαργία, γιατί μας βλάπτει και σωματικά. Είναι πια πασίγνωστο, πώς οι κοιλιόδουλοι και οι μέθυσοι καταστρέφουν την υγεία τους, φθείρουν τον οργανισμό τους και έχουν κακό τέλος. Απεναντίας, οι λιτοδίαιτοι έχουν ως τα γεράματά τους καλή υγεία, ζωτικότητα και ευρωστία.

Μεγαλύτερη αξία, βέβαια, από την υγεία του σώματος έχει η υγεία της ψυχής, που βλάπτεται επίσης από τη γαστριμαργία, αφού, όπως είπαμε, απ΄αυτή γεννιούνται πολλά άλλα πάθη. Για να λυτρωθείς λοιπόν από το ελάττωμα τούτο, πρόσεξε όσα θα διαβάσεις παρακάτω.

Πρώτα-πρώτα μην ξεχνάς, πόσο μεγάλο είναι το βάρος, πόση η ταλαιπωρία που προξενούν στο στομάχι τα πολλά και καρυκευμένα φαγητά, και πόσο μικρή, αντίθετα, η απόλαυσή τους, που δεν κρατάει παρά μόνο όσην ώρα τα έχεις στο στόμα σου. Μόλις περάσουν το λαιμό, δεν μένει πια ίχνος νοστιμιάς και ηδονής. Πές μου, από τα τόσα συμπόσια και τα γιορταστικά τραπέζια στα οποία βρέθηκες, απ΄όλες τις λιχουδιές που γεύτηκες, απ΄όλα τα γλυκόπιοτα κρασιά που δοκίμασες, τι σου έμεινε; Ασφαλώς τίποτα. Είτε έφαγες είτε δεν έφαγες, το ίδιο είναι. Γι΄αυτό, όταν ο λογισμός και η επιθυμία σε σπρώχνουν στη γαστριμαργία, ξεγέλασέ τα με τη σκέψη πως έφαγες και ήπιες ήδη, και πώς η απόλαυση πέρασε. Και πράγματι, αν απόψε εσύ απολαύσεις διάφορα γευστικά φαγητά και ποτά, και ένας φτωχός ή ένας ασκητής περάσει μόνο με ψωμί και νερό, πές μου, αύριο το πρωί θαέχετε καμιά διαφορά στην αίσθηση της γεύσης; Όχι, θ΄αποκριθείς. Και σωστά. Θα έχετε όμως, προσθέτω εγώ, διαφορά στην ψυχική κατάσταση, γιατί εσύ θα έχεις όχι μόνο το στομάχι σου βαρύ, απ΄τα μπαχαρικά και το κρασοπότι, μα και την ψυχή σου βαρειά απ΄την κραιπάλη, ενώ εκείνος θα έχει και το στομάχι του ελαφρύ και την ψυχή του ωφελημένη με το μισθό της φτώχειας και της ασκήσεως.

Ύστερα, να θυμάσαι πάντα τις ζημιές που σου προξενεί αυτό το πάθος, τη σπατάλη, τον κόπο, το χασομέρι, τις αρρώστιες, την απροθυμία στα πνευματικά έργα, και πάνω απ΄όλα την αιώνια πείνα και δίψα, που σε περιμένει μετά τον σωματικό θάνατο στην άλλη ζωή. Γιατί ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα: "Αλίμονο σ΄εσάς που τώρα είστε χορτάτοι, γιατί θα πεινάσετε" (Λουκ. 6:25).

Να θυμάσαι ακόμα το μεγάλο δείπνο, για το οποίο μίλησε ο Χριστός (Λουκ. 14:16-24) και όπου είμαστε όλοι καλεσμένοι. Αν ποθείς ν΄απολαύσεις το πανευφρόσυνο και τρισευλογημένο ουράνιο δείπνο, που θα διαρκέσει αιώνια, ασκήσου τώρα στην εγκράτεια, που θα σου εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις της συμμετοχής σ΄αυτό. Γιατί πραγματικά είναι "μακάριος όποιος θα πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού" (Λουκ. 14:15).

Να θυμάσαι, τέλος, το παράδειγμα του Λυτρωτή μας, που νήστεψε στην έρημο σαράντα ημέρες και μετά κατατρόπωσε το διάβολο (Ματθ. 4:1-11), καθώς και τόσων αγίων και ασκητών, πού, όπως διαβάζουμε στα συναξάρια, έκαναν καταπληκτικά θαύματα κι έβγαζαν από τους ανθρώπους τα δαιμόνια, χάρη στην προσευχή και τη νηστεία τους. Αυτό, άλλωστε, το βεβαίωσε και ο Κύριος, λέγοντας ότι το γένοςτων δαιμόνων "δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία" (Ματθ. 17:21).

Πρέπει, όμως, να ξέρεις και τούτο, πώς όποιος νηστεύει και εγκρατεύεται από φαγητά και ποτά με γογγυσμό και απροθυμία, χάνει το μισθό του. Ο γνήσιος εργάτης της εγκράτειας είναι ιλαρός, ολοπρόθυμος, όλος αγαλλίαση, γιατί ξέρει πόσο ωφελείται απ΄αυτήν. Όποιος πάλι νηστεύει για την ανθρωπαρέσκεια, δεν εκπληρώνει το σκοπό της εγκράτειας, που είναι η δόξα του Θεού.

Πιο πολύ από την πολυφαγία να φοβάσαι την πολυποσία, γιατί το κρασί, το ρακί και όλα τα όμοια ποτά θολώνουν το νου και διεγείρουν τα σαρκικά πάθη. Όταν μάλιστα φτάσει να πιει κανείς τόσο πολύ, ώστε να μεθύσει, χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται παιχνίδι στα χέρια των ανθρώπων και των δαιμόνων, και μπορεί να φτάσει ακούσια ως το έγκλημα. Γι΄αυτό πρέπει να φυλάγονται από την οινοποσία όσοι ποθούν σωτηρία ψυχής, και προπαντός οι νέοι, οι κληρικοί και οι μοναχοί.

Η σάρκα, αδελφέ, είναι εχθρός πανούργος και δόλιος. Όσο την τρέφεις και την περιπποιείσαι, τόσο σε πολεμάει και σε σπρώχνει στην αμαρτία. Όσο την αφήνεις νηστική και την ταλαιπωρείς, τόσο εξασθενίζει και υποχωρεί. Αν, λοιπόν, θέλεις να την υποτάξεις στο νου, πολέμησέ την με την εγκράτεια, τη μητέρα των αρετών και του αγιασμού.

                                     Σου αρεσε; Γίνε μέλος στο facebook

Τα θαύματα των Ελλήνων

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων 

Συνεχίζονται και εφέτος οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Ήταν πράγματι ένα θαύμα της ελληνικής ψυχής το γεγονός ότι απελευθερώθηκαν ιστορικά ελληνικά εδάφη από μία μικρή Ελλάδα , η οποία είχε πτωχεύσει το 1893, είχε ηττηθεί στρατιωτικά το 1897 και βρισκόταν υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (αντίστοιχο με την τρόικα ) από το 1898.

Πέραν, όμως, των πολεμικών κατορθωμάτων αξίζει να θυμηθούμε και ένα ειρηνικό επίτευγμα που υλοποιήθηκε πριν από 100 ακριβώς χρόνια και καταδεικνύει ότι μπορούμε να είμαστε και οργανωτικοί και συντονισμένοι και αποτελεσματικοί. Όπως με πληροφόρησε φίλος ιατρός που αγαπά την ιστορία, στις αρχές του 1913 και μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, το Υγειονομικό του Στρατού μας εμβολίασε 500.000 ανθρώπους μέσα σε λίγους μήνες κατά της χολέρας και άλλων επιδημιών. Οι εποχές ήταν δύσκολες, υπήρχαν ασθένειες που σήμερα θεωρούνται ξεχασμένες και οι συνθήκες του πολέμου προκαλούσαν τη μαζική συγκέντρωση αμάχων ή στρατιωτών, άρα και την ευκολότερη διάδοση των επιδημιών και των λοιμωδών νόσων. Ο Βουλγαρικός και ο Σερβικός στρατός είχαν μεγάλες απώλειες από τη χολέρα. Οι Έλληνες, οι παππούδες μας, τα κατάφεραν και την απέφυγαν.

Μία φτωχή Ελλάδα, με πενιχρά μέσα στηρίχθηκε στην αυταπάρνηση και στην επιστημοσύνη των στρατιωτικών ιατρών και νοσοκόμων και έστησε 29 ιατρεία μέσα στη Θεσσαλονίκη σε ελάχιστο χρόνο. Εμβολιάσθηκαν συνολικά 150.000 στρατιώτες και 350.000 άμαχοι. Η θνησιμότητα περιορίσθηκε σε απειροελάχιστο ποσοστό. Κοπέλλες από επιφανείς οικογένειες της Θεσσαλονίκης προσέφεραν εθελοντικά υπηρεσίες ως νοσοκόμες. Ιατροί από όλα τα σημεία όπου ζούσαν Έλληνες κατατάχθηκαν εθελοντικώς και βοήθησαν ως απλοί στρατιώτες του Υγειονομικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσφοράς ο Σμυρναίος ιατρός Απόστολος Ψαλτώφ, ο οποίος κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό χωρίς να έχει υποχρέωση και μάλιστα προσέφερε με δικά του έξοδα πολλά χειρουργικά εργαλεία.

Τα γράφω αυτά όχι μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγωνιστών της ανθρωπιάς και των ειρηνικών επιτευγμάτων. Αλλά και για να πάρουμε λίγες δυνάμεις και να αντλήσουμε συγκρατημένη αισιοδοξία για το παρόν. Μην ακούτε τις ειρωνείες των γερμανικών εφημερίδων ότι έχουμε μόνον ελαττώματα. Μπορούμε να κάνουμε θαύματα όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Στα δύσκολα δείχνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ας το αποδείξουμε και τώρα!

Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος - Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν (ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως)

                                            Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου Λογοθέτου Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ
                                                                                                        Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

Ἐμεῖς μέν, εὐγενέστατοι Ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλὸς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ Ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῶν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τὸν Ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλὰ μᾶλλον ὅπερ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.

Ἐὰν διὰ τὰ ἐμὰ πλημμελήματα παραχωρήσῃ ὁ Θεὸς τὴν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς Ἁγίας, ἣν Χριστὸς ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν, ὅ ἐστι κεφάλαιον πάντων. Καὶ ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ τις καὶ τῶν ψυχῶν ζημιωθῇ, τί τὸ ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτε μὲν περιφανῆ, νῦν δὲ τεταπεινωμένην καὶ ἐξουθενωμένην ἀπωλέσαμεν, καὶ ὑπὸ τοῦ τυράννου καὶ ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δὲ καὶ φιλτάτων τέκνων καὶ συμβίων καὶ συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτὸς δὲ ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καὶ ἑπτὰ ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ἡμᾶς ἐλθὼν ἀπέκλεισεν καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ ἰσχύος καθ᾿ ἡμέραν τε καὶ νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκῶν ἡμᾶς καὶ χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετὰ αἰσχύνῃς ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τὰ νῦν δὲ πάλιν, ἀδελφοί, μὴ δειλιάσητε, ἐὰν καὶ τοῖχος μακρόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καὶ τῶν πτωμάτων τῶν ἐλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατὰ τὸ δυνατὸν ἐδιορθώσαμεν πάλιν αὐτό. Ἡμεῖς πᾶσαν τὴν ἐλπίδα εἰς τὴν ἄμαχον δόξαν τοῦ Θεοῦ ἀνεθέμεθα, οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὖτοι ἐν ἵπποις καὶ δυνάμει καὶ πλήθει, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δὲ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσὶ καὶ ῥωμαλεότητι, ἣν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δὲ ὅτι αὕτη ἡ μυριαρίθμητος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθὼς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ᾿ ἡμῶν μετὰ βαναύσου καὶ ἐπηρμένης ὀφρῦος καὶ θάρσους πολλοῦ καὶ βίας, ἵνα διὰ τὴν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καὶ ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καὶ μετὰ φωνῶν μεγάλων καὶ ἀλαλαγμῶν ἀναριθμήτων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι. Τὰς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλῶς οἴδατε, καὶ οὐ χρῇ λέγειν περὶ τούτων. Καὶ ὥρα ὀλίγοι τοιαῦτα ποιήσωσι, καὶ ἀναριθμήτους πέτρας καὶ ἕτερα βέλη καὶ ἐλεβολίσκους, ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι, δι᾿ ὧν, ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καὶ λίαν ἀγάλλομαι καὶ τοιαύταις ἐλπίσι τὸν λογισμὸν τρέφομαι, ὅτι εἰ καὶ ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλὰ πάντες ἐπιδέξιοι καὶ ἐπιτήδειοι ῥωμαλέοι τε καὶ ἰσχυροὶ καὶ μεγαλήτορες καὶ καλῶς προπαρασκευασμένοι ὑπάρχετε. Ταῖς ἀσπίσιν ὑμῶν καλῶς τὴν κεφαλὴν σκέπεσθε ἐπὶ τῇ συμπλοκῇ καὶ συρρήξει. Ἡ δεξιὰ ὑμῶν ἡ τὴν ῥομφαῖαν ἔχουσα μακρὰν ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαίαι ὑμῶν καὶ οἱ θώρακες καὶ οἱ σιδηροῖ ἱματισμοὶ λίαν εἰσὶν ἱκανοὶ ἅμα καὶ τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καὶ ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμα, ἃ οἱ ἐνάντιοι οὐ χρῶνται, ἀλλ᾿ οὔτε κέκτηνται.

Καὶ ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Διό, ὦ συστρατιῶται γίγνεσθε ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτε τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πὼς τοσοῦτον πλῆθος ἵππων Ῥωμαίων τῇ φωνῇ καὶ θέᾳ ἐδίωξαν, καὶ ἐὰν ζῷον ἄλογον ἐδίωξε πόσον μᾶλλον ἡμεῖς ἡ τῶν ζῴων καὶ ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καὶ οἱ καθ᾿ ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ᾿ ἡμῶν ποιήσωσιν ὡς ζῷα ἄλογα καὶ χείρονές εἰσιν. Οἱ πέλται ὑμῶν καὶ ῥομφαῖοι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ᾿ ἡμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων καὶ πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζῴων ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθεντῶν αὐτῶν καὶ ἀπογόνων Ἑλλήνων καὶ Ῥωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ὁ ἀμηρὰς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρὶς εὔλογον αἰτίας τινος τὴν ἀγάπην ἣν εἴχομεν ἔλυσεν, καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ᾿ οὐδενὸς λογιζόμενος καὶ ἐλθὼν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους πυριαλώτους ἐποίησε, τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανοὺς ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε, τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσεν. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατᾶ, ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονται, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μῦθον, τοῦ ἐψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος. Ὦ ἀνόητα ζῷα, καὶ τὰ ἐξῇς.Ἐλθὼν οὖν ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ᾿ ἑκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρὸν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος ἐκεῖνος καὶ τῇ πανάγνῳ δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσεν καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρα πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων τὸ καύχημα πᾶσι τοῖς οὖσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καὶ οὖτος ὁ ἀσεβέστατος τήν ποτε περιφανῆ καὶ ὀμφακλίζουσαν ὡς ῥόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιήσαι ὑπ᾿ αὐτόν. Ἣ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πᾶσαν τὴν ὑφ᾿ ἥλιον καὶ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς Πόντον καὶ Ἀρμενίαν, Περσίαν καὶ Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καὶ Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καὶ Μηδίαν, Κολχοὺς καὶ Ἴβηρας, Βοσποριανοὺς καὶ Ἀλβάνους, Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσσοποταμίαν, Φοινίκην, Βακτριανοὺς καὶ Σκύθας, Μακεδονίαν καὶ Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτία, Λοκροὺς καὶ Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καὶ Πελοπόννησον, Ἤπειρον καὶ τὸ Ἰλλυρικὸν Λύχνιτας κατὰ τὸ Ἀδριατικόν, Ἰταλίαν, Τουσκίνους, Κέλτους καὶ Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τε καὶ ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καὶ Μαυριτανίαν καὶ Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καὶ Ἀφρικὴν καὶ Αἴγυπτον, αὐτὸς τὰ νῦν βούλεται δουλώσαι καὶ τὴν κυριεύουσαν τῶν πόλεων, ζυγῷ ὑποβαλεῖν καὶ δουλείᾳ καὶ τὰς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα ἐπροσκυνεῖτο ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ ἐδοξολογεῖτο τὸ πανάγιον, καὶ ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τῆς αὐτοῦ βλασφημίας καὶ τοῦ φληναφοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, καὶ κατοικητήριον ἀλόγων καὶ καμήλων. Λοιπὸν ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, κατὰ νοῦν ἐνθυμηθῆτε ἵνα τὸ μνημόσυνον ὑμῶν καὶ ἡ μνήμη καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γενήσηται.

Πηγή εδώ

«Κύριε, μη με ελεήσεις»

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος, λίγο
βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.
Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι: όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε «Κύριε, ελέησόν με».
Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρώνετο στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το «Κύριε, ελέησόν με».
Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέροντας ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με» η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντά του. Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο.

Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε «Κύριε, μη με ελεήσεις».

Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το «Κύριε, μη με ελεήσεις».

Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.
Αντίκρυσαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητού που έλεγε συνεχώς «Κύριε, μη με ελεήσεις».
Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος' να προσεύχεται και να κλαίει.

Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει οτι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει «Κύριε, ελέησόν με».
Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάμματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του «στρώσει» τη γλώσσα στο να λέει «Κύριε, ελέησόν με».

Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το «Κύριε, ελέησόν με», για να μην το ξεχάσει.
Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς «Κύριε, ελέησόν με».
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το «Κύριε, ελέησόν με», σάστισε και ζαλίστηκε!!!
- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.

Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα.! φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.
Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητ
ή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;
Και εκείνος με συγκίνησι του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

Μητροπολίτου Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη,
διασκευή από "Το βιβλίο της ζωής", τ. Α' Πειραιάς 1987, σελ. 25
Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου "Η «Ευχή» μέσα στον κόσμο"
Πειραιάς 2007 σελίδες 20-22

Νηστείες

Νηστεία εις πάντα (Ξηροφαγία)

Κατά τις εξής ήμερες: 14η Σεπτεμβρίου, 24η Δεκεμβρίου, 5η Ιανουαρίου, 29η Αυγούστου, (εάν δεν συμπέσουν Σάββατο ή Κυριακή), τις Παρασκευές πριν τα Ψυχοσάββατα, όπως επίσης και κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

Νηστεία των Χριστουγέννων

Από την 15η Νοεμβρίου αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου. Κατά την περίοδο αυτή καταλύουμε οίνο και έλαιο καθημερινώς, πλην Τετάρτης και Παρασκευής. Κατάλυση ιχθύος γίνεται από την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου έως και την εορτή του Αγίου Σπυρίδωνος, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.

Νηστεία του Πάσχα

Η νηστεία αυτή αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο (Ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα). Κατά την νηστεία αυτή καταλύουμε οίνο και έλαιο μόνον Σάββατο και Κυριακή. Κατάλυση ιχθύος γίνεται κατά την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων.

Νηστεία Αγίων Αποστόλων

Αυτή υπολογίζεται ανάλογα με το πότε είναι το Πάσχα και αρχίζει από την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων έως την εορτή των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κατά την διάρκεια αυτής της νηστείας γίνεται κατάλυση οίνου, ελαίου και ιχθύος εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.

Νηστεία της Παναγίας (Δεκαπενταυγούστου)

Από την 1η έως και την 14η Αυγούστου διαρκεί η νηστεία αυτή. Κατ' αυτήν δεν επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου πλην Σαββάτου και Κυριακής. Αν η 15η Αυγούστου συμπέσει Τετάρτη ή Παρασκευή, τότε γίνεται κατάλυσις μόνον ιχθύος. Κατάλυση ιχθύος επίσης γίνεται την 6η Αυγούστου, εορτή της Μεταμορφώσεως, όποια ημέρα και αν τύχει.

Κατάλυση εις πάντα

Γίνεται από:

• Την 25η Δεκεμβρίου μέχρι και την 4η Ιανουαρίου.

• Την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι και την Κυριακή του Ασώτου.

• Κατά την εβδομάδα της Τυροφάγου καταλύομε μόνον γαλακτερά.

• Κατά την εβδομάδα της Διακαινησίμου (Εβδομάδα μετά το Πάσχα).

• Κατά την εβδομάδα του Αγίου Πνεύματος, δηλ. από την Κυριακή της Πεντηκοστής μέχρι και την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

monastiria.gr

ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ 20ΧΡΟΝΟ ΝΕΟ

Στο νήσι του Ταξιάρχη, του Κώστα Βελούτσου

-…Είπαμε, μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί…. Τελειώνω τα γραπτά μου και φεύγω. Τελευταία χρονιά, μανούλα. Τον άλλο χρόνο θα τα λέμε τηλεφωνικά πια, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα... Είναι καιρός να φύγω λίγο από κοντά σας. Εξάλλου πόσο θα λείψω….. Μια βδομάδα μόνο… για την αρχή.

Στα 17 του χρόνια ο Μιχάλης, μαθητής της τρίτης λυκείου των περίφημων εκπαιδευτηρίων Αμαρουσίου, αριστούχος, και σύμφωνα με τα λεγόμενα των καθηγητών, η φοίτησή του στην ιατρική του Α.Π.Θ., διακαής πόθος ετών για τον ίδιο, ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη.

Μοναχογιός της οικογένειας Αναγνώστου, γνωστής εκεί στα βόρεια προάστια των Αθηνών, δεν του έλειψε το παραμικρό, από παιδί ακόμα.

- …Και για να ξέρω, να πω και στον πατέρα σου που θα με ρωτήσει…. για πού, με το καλό;

-Ακόμα δεν αποφασίσαμε.

Νησί πάντως θα είναι αυτό, και θ’ αρχίζει από Μ, όπως τ’ όνομά μου. Τώρα αυτή θα είναι η Μήλος, η Μυτιλήνη, …..η Μακρόνησος, θα σε γελάσω… Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αύριο γράφω το τελευταίο μου μάθημα, και το απόγευμα ……κουνάω μαντήλι.

Άριστη, ήταν όχι μόνο η μαθητική του επίδοση αλλά, και η συμπεριφορά του Μιχάλη, κι όλοι είχαν να λένε για την διαπαιδαγώγησή του, αποδίδοντας τα εύσημα στους γονείς του, Σοφία και Κώστα.

Η μοτοσυκλέτα του μεσαίου κυβισμού, δώρο από τον πατέρα του όταν ο Μιχάλης έκλεισε τα 17 του χρόνια ήταν για τον ίδιο ό, τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί, κι ένα όνειρο πολλών ετών.

- Όταν με το καλό πάρεις και το πτυχίο σου, θα επιβραβευθείς με ….τέσσερις τροχούς, του είχε πει τότε ο πατέρας του φανερά χαρούμενος για τις μαθητικές επιδόσεις του Μιχάλη, όταν του παρέδιδε την πολυπόθητη YAMAHA.

Ο δρόμος, η ταχύτητα και η αίσθηση της ελευθερίας, ήταν ένα αξεπέραστο τρίπτυχο, για τον Μιχάλη πάνω στην 200ρα του. Άνετη στην οδήγηση, ταξιδιάρα, ό, τι πρέπει για την πόλη αλλά και για έξω απ’ αυτήν, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που την συνόδευαν, σύμφωνα με τον κατασκευαστή της.

Λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής, οι σειρήνες του ασθενοφόρου ήταν τόσο εκκωφαντικές, φτάνοντας μέχρι το διαμέρισμα επί της λεωφόρου Κηφισίας, και στ’ αυτιά της Σοφίας, μητέρας του Μιχάλη. Το ήσυχο μεσημέρι της οικογένειας Αναγνώστου, έδωσε αιφνιδιαστικά, την θέση του στον τρόμο και στον πανικό καθώς ήταν η ώρα που θα επέστρεφε ο Μιχάλης από την βόλτα του, ….ως τον Πειραιά για την αγορά του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου. Έτσι είχε πει στην μητέρα του το πρωί, τελευταία ημέρα πια σαν μαθητής του Λυκείου.

Το τηλεφώνημα λίγο αργότερα από το νοσοκομείο, επιβεβαίωσε με τον πιο θλιβερό τρόπο αυτό τον φόβο και την ανησυχία που δικαίως είχαν εγκατασταθεί στο πρόσωπο της Σοφίας.

Συντριπτικά κατάγματα των κάτω άκρων και βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ήταν οι πρώτες εκτιμήσεις των ιατρών του ΚΑΤ. Αμέσως μπήκε στο χειρουργείο και πέντε ώρες αργότερα εισήχθη στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση.

Η υπερβολική ταχύτητα, και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ήταν οι αιτίες κατά την αστυνομία, εκείνου του φοβερού τροχαίου ατυχήματος της μετωπικής σύγκρουσης με διερχόμενο όχημα, στην παραλιακή λεωφόρο.

Από την πρώτη στιγμή δίπλα οι γονείς του, μερόνυχτα ολόκληρα περίμεναν υπομονετικά, ν’ ακούσουν κάτι ευχάριστο από τους θεράποντες ιατρούς, για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού τους.

-Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά, κι όπως θα θέλαμε, δυστυχώς….

Βεβαίως και ξεπέρασε κάθε κίνδυνο για τη ζωή του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξει κάποια αναπηρία στον γιο σας. Έτσι είχαν πει στους γονείς του Μιχάλη οι γιατροί, μετά από πολύωρη σύσκεψη για την πορεία της υγείας του, προσθέτοντας περισσότερο πόνο και στους δυο.

Την 8η ημέρα της νοσηλείας του κι αφού είχε μεταφερθεί σε δωμάτιο της ορθοπεδικής πτέρυγας του νοσοκομείου, μια άγνωστη επίσκεψη, στάθηκε αρκετά ικανή για ν’ ανατρέψει άρδην, την άσχημη αυτή κατάσταση της υγείας του Μιχάλη.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε το κρεβάτι του, δείχνοντας στην μητέρα του μια εικόνα του Ταξιάρχη από τον Μανταμάδο της Λέσβου. Αφού συνομίλησαν αρκετή ώρα οι δυο τους και της είπε για τον θαυματουργό άγιο και το πλήθος θαυμάτων, η Σοφία δίχως δεύτερη σκέψη αγόρασε την εικόνα Του και την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του γιου της.

Την προσκύνησε με ευλάβεια κι εναπόθεσε κάθε ελπίδα για την υγεία του παιδιού της, στον Ταξιάρχη, που ποτέ στο παρελθόν, δεν είχε ακούσει γι’ Εκείνον και τα θαύματά Του. Το αμέσως επόμενο βράδυ ένα όνειρο που είδε η Σοφία, ήταν αρκετό για να πείσει την ίδια, όσα είχε ακούσει από την ηλικιωμένη γυναίκα, για τον Ταξιάρχη.

Ο Μιχάλης ντυμένος με στρατιωτικά ρούχα, ετοιμάζονταν να ταξιδέψει για την Μυτιλήνη και την θητεία του στον στρατό. Εκείνο που έκανε όμως εντύπωση στην Σοφία ήταν ο τρόπος και τα λόγια του γιου της, που της έλεγε απόλυτα βέβαιος πως, «αφού σου το είχα πει από την αρχή, ρε μαμά, στην Μυτιλήνη θα πήγαινα…. και όχι κάπου αλλού, σε άλλο νησί…. Στο νησί του Ταξιάρχη.»

Ξύπνησε σχεδόν δακρυσμένη έχοντας όμως βαθιά την πίστη μέσα της, για τον Προστάτη άγιο της Λέσβου. Τα λόγια, του γιατρού ορθοπεδικού λίγο αργότερα που κρατούσε στα χέρια του κάποιες εξετάσεις ήταν, κάτι παραπάνω από ευχάριστα.

-Εδώ, είναι που λέμε κι εμείς οι γιατροί πως έγινε θαύμα, κυρία Αναγνώστου. Σπάνιο αρκετά, αλλά συμβαίνει. Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιος Άγιος ……σας επισκέφθηκε πρόσφατα, αλλά με βεβαιότητα σας λέω ότι το παιδί σας πάει από το καλό στο καλύτερο και η αναπηρία που σας έλεγα πριν από δυο ημέρες δείχνει ότι θα ξεπεραστεί, με την πάροδο του χρόνου. Οι ακτινογραφίες που κάναμε το πρωί, ήταν καλές πέρα, από κάθε προσδοκία μας. Όλα βαίνουν καλώς…. πολύ καλώς, θα έλεγα.

Θα σας ετοιμάσουμε το εξιτήριο …… ανάψτε και κανένα κεράκι….

Όχι μόνο κεράκι, αλλά με λαμπάδες και τάματα στα χέρια, έφτασαν και οι τρεις τους, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη , στον Μανταμάδο. Σε αναπηρικό καροτσάκι ο Μιχάλης, αλλά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να πάθουν. Με τα γόνατα έφτασε η Σοφία μπροστά στην εικόνα Του και την ασπάστηκε κλαίγοντας γοερά.

Επόμενη τους στάση η γραφική Αγιάσος και το προσκύνημα της Παναγίας Αγίας Σιών, απ’ όπου πήρε το όνομα της η κωμόπολη. Οι πλακόστρωτοι δρόμοι του χωριού, η ομορφιά του φυσικού τοπίου, και η απλότητα των κατοίκων που συναντούσαν σε κάθε τους βήμα, είχαν εδραιωθεί για τα καλά μέσα τους.

Άκουσαν για την Πέτρα, στο βόρειο τμήμα του νησιού, και την Παναγία Γλυκοφιλούσα με τα 114 σκαλοπάτια, και από κοντά είδαν το βράχο που πάνω του ήταν χτισμένη η εκκλησία.

Η Θερμή και ο Άγιος Ραφαήλ λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, ήταν ακόμα ένας σταθμός τους, και η αφετηρία για μια νέα ζωή.

-Πρώτη φορά στη Λέσβο, πρώτη βδομάδα εδώ, αλλά είμαι σίγουρος πως θέλω να ζήσω στην Μυτιλήνη…. Για πάντα.

Αρχικά, κανείς από τους δυο γονείς, δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του Μιχάλη, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι θα μπορούσε ο γιος τους να ζήσει στην επαρχία, και ειδικότερα σ’ ένα νησί.

Την τελευταία μέρα στη Λέσβο, η οικογένεια Αναγνώστου επισκέφθηκε εκ νέου τον Μανταμάδο και το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Ξημέρωμα Κυριακής, και αρκετός κόσμος ήταν εκεί για την θεία λειτουργία, και όταν αυτή έφτασε στο τέλος της, όλοι έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα θαύματος.

Ο Μιχάλης, βγαίνοντας από την εκκλησία ζήτησε την βοήθεια του πατέρα του για να σηκωθεί από το αναπηρικό του αμαξίδιο.

Άπλωσε και τα δυο του χέρια σ’ αυτά του γιου του, και σχεδόν τρέμοντας ο Μιχάλης από την χαρά του, κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όχι μόνο να σταθεί όρθιος αλλά και να κάνει βήματα, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων πιστών.

Όλοι σταυροκοπήθηκαν και οι γονείς του Μιχάλη ξέσπασαν σε λυγμούς βλέποντας τον γιο τους να περπατάει. Αγκάλιασαν, φιλώντας την εικόνα του Ταξιάρχη δεκάδες φορές όλοι, και για καιρό, ήταν το μεγάλο θέμα όχι μόνο στο νησί, αλλά πανελλαδικά.

Άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες κι αφού ξεπεράστηκαν όλοι οι ενδοιασμοί, η οικογένεια μετακόμισε στην Λέσβο για πάντα, αφήνοντας πίσω την πολύβουη και ξέφρενη ζωή της Αθήνας. Ο Μιχάλης ήταν περιχαρής για την υγεία του, αλλά και για την εισαγωγή του στην Ιατρική σχολή της Θεσσαλονίκης.

Εγκαταστάθηκαν μόνιμα πια, στην πρωτεύουσα του νησιού, Μυτιλήνη, και ήταν αρκετές οι φορές που επισκέπτονταν τον Μανταμάδο και τον Ταξιάρχη, που είχε περίοπτη θέση μέσα την καρδιά τους και ο αγαπημένος τους προορισμός.

πηγη: ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής

Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:

«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των Βαρέων όπλων πού κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. 

Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν... τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. "Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο Θαύμα.

Ξημέρωνε ή 7η "Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Άδαμάκο. Όταν ρόδιζε ή αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο πού με συνετάραξε:

Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου: - θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθιά αγαλλίαση. - Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα. Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά: - Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις; — Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πώς είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστη μου; - Ναι,  Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις.

Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ' όλους τους στρατιώτες του τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν' ανάψετε κεριά στ' αδέλφια σας πού έχουν ταφεί εκεί; Μ' αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος. - Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογκούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου. Του διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πώς ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν.

Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου. — Άδαμάκο! βάζω μια φωνή. Ή γυναίκα... Αυτή... Να... τη βλέπεις; Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Ή μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε: — Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι ή Παναγία. Σάς προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. 'Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου.

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε απ'  τα βάθη της καρδίας μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ πού δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

Εἴμαστε σέ θέση νά βλέπουμε θεόσταλτα ὄνειρα;

Οἱ δαίμονες πού ἔχουν πρόσβαση στίς ψυχές μας κατά τή διάρκεια τῶν ὡρῶν πού εἴμαστε ξύπνιοι, ἔχουν ἐπίσης πρόσβαση σ’ αὐτές κατά τή διάρκεια τοῦ ὔπνου.

Ἐπίσης κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου μᾶς πειράζουν στό νά ἁμαρτήσουμε μέ τό νά ἀναμιγνύουν τή δική τους φαντασία μέ τή δική μας.

Ἀκόμη ὅταν δοῦν μέσα μας ἕνα ἐνδιαφέρον γιά ὄνειρα, προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τό ἐνδιαφέρον μας γιά τά ὄνειρά μας. Σιγά-σιγά μάλιστα μᾶς πείθουν νά τά ἐμπιστευόμαστε. Μια τέτοια ἐμπιστοσύνη συνοδεύεται πάντα ἀπό πλάνη καί ἡ πλάνη κάνει τίς διανοητικές μας ἀπόψεις γιά τόν ἑαυτό μας νά λανθάνονται, ὁπότε ὅλη μας ἡ ἐνεργητικότητα γίνεται σαθρή. Αύτό ἀκριβῶς θέλουν καί οἱ δαίμονες.

Σ’ αὐτούς πού εἶναι προχωρημένοι σ’ αὐτή τήν ἐγωιστική αὐτο-θεώρηση, οἱ δαίμονες ἀρχίζουν νά παρουσιάζονται σάν Ἄγγελοι φωτός στή μορφή Μαρτύρων καί Ἁγίων, ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

Χαίρονται μέ τόν τρόπο πού ζοῦν αὐτοί οἱ πλανεμένοι, τούς ὑπόσχονται οὐράνια στέμματα καί μ’ αὐτό τόν τρόπο τούς ὁδηγοῦν σέ μεγάλο ὕψος αὐτοεκτιμήσεως καί ὑπερηφανείας. Αὐτό τό ὕψος εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἄβυσσος τοῦ ὁλέθρου τους.

Πρέπει νά ξέρουμε

ὅτι ἀναμφίβολα στήν παρούσα μας κατάσταση

πού ἀκόμη δέν ἔχει ἀνανεωθεῖ μέ τή χάρη,

 δέν εἴμαστε ἕτοιμοι νά δοῦμε ἄλλα ὄνειρα

ἐκτός ἀπό αὐτά πού ὕπουλα ἑτοιμάζουν γιά μᾶς οἱ δαίμονες.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Η Ιερά Μονή της Αγίας Κυριακής Κουραμάδων ιδρύθηκε το 1992, κι είναι το νεώτερο από τα Μοναστήρια της Κέρκυρας. Το Καθολικό της Μονής είναι ρυθμού βασιλικής μετά τρούλου. Πέριξ του ναού υπάρχουν τα κελλιά, το αρχονταρίκι, η βιβλιοθήκη, η τραπεζαρία και οι βοηθητικοί χώροι της Μονής. Εντός του αυλείου χώρου της Μονής υπήρχε ημικατεστραμμένο εξωκλήσι επ' ονόματι της Αγίας Κυριακής, το οποίο κατέρρευσε το 1995 πιεζόμενο από άσχημες καιρικές συνθήκες. Η Μονή πανηγυρίζει την 7η Ιουλίου εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής και 24 Αυγούστου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού